Ambasador

Zakończeniem rozpoczęcia programu Darmasiswa była uroczystość w Ministerstwie Edukacji. Na początku powitano wszystkich uczestników z 49 krajów świata. W wydarzeniu uczestniczyli również ambasadorowie poszczególnych krajów biorących udział w programie. W patetycznej rozmowie minister edukacji pogratulował i podziękował za przybycie do Indonezji oraz zasugerował braci studenckiej spłodzenie wraz z Indonezyjczykami potomstwa i pozostanie na zawsze.
- Ja mam indonezyjską żonę i jestem zadowolony – dodał.
Typowym dla spotkań ze studentami stały się indonezyjskie tańce, jednej lub kilku kobiet. Niektóre tańce były ciekawe i pobudzające, inne spokojniejsze i wymagające większego wtajemniczenia ze strony widowni (czyli nudne). A kiedy robi się nudno, a obok znajoma twarz to zaczynają się ssszzzeepty. Kiedy zacznie szeptać parę osób, wtedy przyłączą się inne. Żeby tamte pierwsze się zrozumiały muszą zacząć ROZMAWIAĆ i w ten sposób nie dość, że pokaz jest nudny to jeszcze muzyka jest zagłuszana i te jednostki, które siedzą w spokoju, muszą w rozchwierutaniu mentalnym doczekać końca. To podobnie jak z ziewaniem. Ziewanie jest bardzo zaraźliwe. Tylko dlatego, że przeczytaliście o ziewaniu w poprzednich dwóch zdaniach plus dodatkowe dwa „ziewnięcia” w tym i z pewnością część z was ziewnie w przeciągu najbliższych paru minut. Nawet ja pisząc to ziewnąłem już dwa razy.
Ale wracając do sedna. Zawsze interesującym elementem występu tancerek jest zabawa z publicznością, która polega na zarzucaniu szala osobom z pierwszych rzędów i włączeniu ich do tańca. W Europie prawdopodobnie nikt nawet nie pomyślałby o zaproszeniu do swojego występu poważnej osobistości państwowej, a gdyby spróbował ponosiłby duże ryzyko. Tutaj, minister edukacji chętnie i gibko podrygiwał w rytm muzyki swoją wcale pokaźną tuszą. Po zrobieniu fotosesji, która obok badmintona i karaoke wydaje się być kolejną obsesją Indonezyjczyków, stypendyści mogli porozmawiać z ambasadorami swoich krajów.***Tomasz Łukaszuk jest ambasadorem Polski w Dżakarcie. W swojej czteroletniej karierze miał spotkał się już z kilkudziesięcioma polskimi studentami w Indonezji.
- Czy ktoś z państwa wybiera się do Malang? – zapytał na starcie.
Uśmiechnięta twarz Hani i moja powoli przesuwały się w zgodnym kierunku aż nasze szeroko otwarte oczy spotkały się.
- A czemu tak z grubej rury na temat Malang? – zapytała Hania.
- Pewien student, który tam pojechał chciał zmienić miejsce nauki. Chodziło głównie o problemy ze znalezieniem odpowiedniego zakwaterowania. Dobre mieszkanie i ciepła woda to podstawa, którą powinniście sobie zapewnić. Musicie się dobrze czuć, bo bez tego będzie bardzo ciężko się przestawić. O tym właśnie mówię – powiedział ambasador i wskazał na wielkiego czerwonego karalucha (blatta orientalis – przypomina autor), który biegł przy ścianie szybciutko przebierając nóżkami. - Musicie znaleźć dobre zakwaterowanie i uważać. Rzeczy smażone i gotowane nie powinny wam zaszkodzić. Nie jeść z budek ulicznych, bo nie wiadomo jak to zostało zrobione. Nie pić niczego z lodem, Indonezyjczycy wysypują lód na ziemię i dopiero ładują go do pojemników - można dostać amebę. Sam przeszedłem tę chorobę z rodziną i jest bardzo nieprzyjemna.
- A malaria? – zapytała Ania.
- W Jokyakarcie i Solo raczej nie, na Borneo tak...
- Malang? – wtargnęła Hania
- W Malang też. Ale groźniejsza jest denga. Uważać na komary między szóstą a dwunastą rano. To jest naprawdę ciężka choroba i lepiej byłoby, żeby państwa ominęła. Natomiast, jeśli działoby się coś złego i potrzebowali państwo pomocy macie numery telefonów do ambasady, mamy też tutaj w Dżakarcie lekarzy na kontraktach, którzy nas leczą. Mogą wam też pomóc.
- Co pan może powiedzieć o Borneo? – zapytała Gosia.
- Koniec świata. Borneo i Malang to jest koniec świata. Nie słyszałem jeszcze, żeby ktoś na Borneo z Polaków studiował. Wiem, że na wyspie jest jedna Polka i pewien misjonarz. Odważna decyzja. (O tym jak Gosia walczy o banany z orangutanami możecie dowiedzieć się z jej bloga: swojadroga.blogspot.com) Uważajcie i mam nadzieję, że nie będziecie mieć żadnych przykrych przygód. Kraj jest na pewno bardzo ciekawy i z bogatą kulturą, warty poznania. A w grudniu zapraszamy na Wigilię. – zakończył.***Z Ministerstwa wychodziliśmy pogodzeni z własnym losem. W co niektórych oczach można było odczytać, że spotkanie z ambasadorem wywołało skojarzenia funeralne.
- Zastanawiałaś się kiedyś nad sensem życia? – zapytałem Hanię.
- Nie szczególnie – odpowiedziała.
- Myślę, że najwyższy czas to zrobić.***Następnego dnia wszyscy mieliśmy się udać do swoich uniwersytetów. Dwieście dziesięć osób miało porozjeżdżać się do czterdziestu czterech uniwersytetów na Jawie, Sumatrze, Bali, Borneo, Mataram i Makassar.